Zanim skończę pisać będzie już północ

''Wszystkie moje sny niosą w sobie śmierć i cierpienie, i lęk, bo są prawdziwe.''

W ciągu ostatnich dwóch dni trochę wspominałem. Choć nie wiem czy można tak nazwać jeden, nieruchomy obraz, który miałem przed oczami zasypiając. Rzeczą, która wczoraj przygwoździła mnie do łóżka, była tęsknota. Nagła tęsknota za sobą. Za tym, co wydawało mi się złe, ale teraz mi tego brak. Za czasem, kiedy czułem się dumny, spokojny, jeszcze niepokonany.

To, co zostało mi z tamtych lat, to biała kartka z życzeniami urodzinowymi, zbiór kartek w kratkę, ozdobionych rysunkami, zeszyt z fizyki - z wypisanymi w nim, ołówkiem, zabawnymi tekstami, mapa z trasami niemieckich tramwajów i zdjęcia, na których mnie nie ma. Nie zachowałem przy sobie tylko osób. Rzeczy są cenniejsze.

Ten obraz to moje odbicie w lustrze, z czasów liceum. W granatowej, jeansowej koszuli. Po tym, jak zawiązałem sobie na szyi swój czerwony szalik, zanim założyłem kurtkę. Zasnąłem dopiero trzymając ten szalik blisko siebie.

Pachniał dumą i materiałem. Był miękki.