Zlewają mi się dni

Dziś mam jeden z tych dni kiedy siedzę w ciszy, nie mogąc spać ani nie chcąc ruszyć tyłka do czegokolwiek.. Zastanawiając się.. Myśląc o tych wszystkich ludziach, którzy coś potrafią, mają do czegoś talent i się w tym spełniają. O ludziach, którzy ćwiczą coś już od najmłodszych lat, mają pasję i wiedzą co chcą robić w życiu. O tych, którzy mają talent. Którzy malują, piszą, śpiewają, tańczą, uprawiają jakiś sport, są czyimiś wiernymi fanami albo na czymś grają. Myślę o każdym rodzaju wiedzy czy umiejętności, którą mogą się popisać, a której ja nie mam. Nawet tańczyć nie umiem. Miliony osób robią to czy tamto, nie potrafią tego czy siamtego. I nikt nie jest w tym wyjątkowy. Wiem. Dziś czuję się bezwartościowy i gorszy.
Moją supermocą jest ignorancja.

Brak mi czegoś co mnie zafascynuje. Dziś liczę jak dużo czasu zmarnowałem i ile jeszcze zmarnuję. Patrzę jak szybko chmury przesuwają się po niebie. Jak bardzo musi tam wiać..? Zgubiłem swoją listę rzeczy, które jeszcze chciałbym zrobić, zobaczyć.
I wydaje mi się ona coraz bardziej idiotyczna i nierealna. Mój świat to świat rzeczy drobnych i codziennych. To radość
z patrzenia na detale swojego kubka z zimną herbatą. Cholernie boję się, że nie uda mi się zobaczyć nic większego ani spróbować czegoś innego.



Boję się żyć w zwykłym świecie.

Z rzeczy mniejszych.. Chciałbym nauczyć się grać na jakimś instrumencie. I nauczyć się jazdy na nartach albo desce. I złowić rybę. I chciałbym żeby znów napadało tyle śniegu na zimę, żebym mógł ulepić bałwana większego ode mnie. Chcę huśtawkę
i zdalnie sterowany samochodzik. I duży, miękki, gruby dywan.. Z rzeczy dużych.. Chciałbym pochodzić po górach w Europie.
I zobaczyć fiordy. Popłynąć gdzieś statkiem. Zobaczyć Machu Picchu. Przejechać się psim zaprzęgiem. A najbardziej na świecie marzy mi się lot samolotem nad lodowcem. Dźwięk odłamującego się lodu, widok tej masy wpadającej do wody.
To musi być piękne.

Niebo jest dziś tak czysto niebieskie, że koniecznie powinniście wyjrzeć.